Węgorz marynowany z rzeki Rawki

Radziwiłłów Mazowiecki to wieś usytuowana w gminie Puszcza Mariańska. Większość tych terenów obejmuje Bolimowski Park Krajobrazowy, przez który przepływają dwie rzeki: Rawka i Korabiewka. Znajdują się tu liczne łowiska, w których występuje wiele gatunków ryb, m.in. węgorze. Ryby też były częstym składnikiem diety mieszkańców gminy. Stosowano różne sposoby, aby ryby przechowywać dłużej, np. przez solenie, wędzenie, suszenie, marynowanie. Najczęściej wędzono albo marynowano węgorze, które rzadko spożywano świeże. Węgorze marynowano ze skórą.

„Dużego węgorza, nie obciągając ze skóry, wytrzeć piaskiem z solą, wymyć w kilku wodach, poczem rozciąć przez długość na 2 połowy, oczyścić, wypłukać, ość grzbietową wyjąć, połowy te zwinąć w kłębki, które przepiąć drewnianymi szpilkami, przesypując solą i tłuczonym pieprzem” („Kuchnia Polska” M. Gałecka, H. Kulzowa, Warszawa 1936).

Tak przygotowanego węgorza należało zalać następnie bulionem z włoszczyzny z korzeniami, cebulą, octem i winem i zostawić na 6 godzin. Po tym czasie gotować go na wolnym ogniu około 2 godziny, i układać w glinianym garnku zalewając sosem i przechowywać w chłodnym miejscu. Częściej jednak węgorza przyrządzono trochę inaczej. Przygotowaną, pokrojoną w dzwonka rybę, należało posolić i odstawić na kilka godzin, po czym oczyściwszy z soli, smażyć na klarowanym maśle, przewracając dopóki nie nabierze złotawego koloru. Wcześniej gotowano bulion z włoszczyzny, do którego dodawano ocet jabłkowy oraz przyprawy. Usmażone i ułożone w słojach ryby zalewano gorącą marynatą i pasteryzowano.