Korowaj weselny

Tradycja wypieku korowaja weselnego wywodzi się z czasów średniowiecza. W Polsce pieczony był głównie na Podlasiu, Suwalszczyźnie, Lubelszczyźnie i wschodniej części Mazowsza. Przygotowywany był w przeddzień zaślubin i w zależności od regionu różnił się wielkością oraz wyglądem. Dawniej w gminie Stara Kornica na Mazowszu korowaja pieczono głównie we wsiach włościańskich czyli chłopskich.

Jest to okrągłe ciasto drożdżowe z ułożonymi na wierzchu różnymi ozdobami, np. warkoczem i zielonymi gałązkami, które symbolizowały czystość panny młodej bądź kłosami wróżącymi bogactwo. Dawniej korowaj był główną ozdobą weselnego stołu. Przed weselem w domu panny młodej spotykały się specjalnie proszone gospodynie zwane korowajnicami i przy śpiewie, rozmowie oraz tańcach przygotowywały ciasto na korowaj. Kobiety zwracały uwagę na kolejność wykonywanych pieśni, nie wolno było pominąć żadnego elementu, ponieważ wierzono, że wówczas korowaj straciłby swoją moc. W tym obrzędzie uczestniczyły tylko same kobiety, które z wielką precyzją, dobrą myślą i bożym błogosławieństwem wyrabiały ciasto i przygotowywały ozdoby na korowaj. „…gdy byłam dzieckiem przychodziliśmy pod okna tam, gdzie odbywały się przyjęcia weselne i przez okna widzieliśmy stojącego na stole korowaja, a nas dzieci częstowano małymi bułeczkami tzw. korowajczykami” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami wsi Stara Kornica). Zwyczaj przygotowywania korowaja zaczął zanikać po drugiej wojnie światowej, kiedy to korowaje zaczęły zastępować ciasta i torty weselne. Jednak tradycja przygotowywania korowaja w dalszym ciągu jest kontynuowana, czego dowodem jest organizowany co roku i cieszący się dużą popularnością „Festiwal Korowaja Mielnickiego”, podczas którego spotykają się gospodynie z różnych regionów polski.